Bu bilim tarhindeki en büyük paradokslardan biridir.Yüzyilllarca insanlarin kafalarini yoran bu bilimsel çikmaz,1823 yilinda Alman fizikçi Heinrich Olbers tarafindan ortaya atildigi için "Olbers paradoksu”olarak adlandirilir.

Bu paradoksa bir çok cevap verildi.Sasirtici ama Olbers paradoksuna ilk dogru yaklasim bir gökbilimciden degil,Amerika’li bir sair ve yazardan geldi.Bu kisi,eserlerinde korku ve dogaüstü konularini islemesiyle taninmis Edgar Allan Poe’ydu.Karanlik poe’nun çalismalarinin ana konusuydu. 

Evren bilimci Edward Harrison ölümünden bir yil önce,1848 yilinda yazdigi "Eureka”adli bir denemesinde çözdügünü fark eden ilk kisi oldu.Poe Olbers paradoksunu denemesinde söyle anlatiyor:

"Yildizlarin sayisi sonsuz olsaydi,gökyüzünün her yani esit derecede parlak,yani gökyüzünün her noktasinda bir yildiz olurdu.Oysa gökyüzüne teleskopla baktigimizda hiç bir isigin gelmedigi bos yerler görebiliyoruz.Bu,bölgeler henüz hiç bir isigin bize ulasmadigi yerlerdir.”

Kisacasi Poe’nun söylemek istedigi uzaktaki yildizlarin gecemizi aydinlatmayisinin nedeni,isiklarinin henüz bize ulasacak kadar zaman geçmemis olmasidir.Artik bütün gökbilimciler evrenin yasinin çok genç olmasi sebebiyle gökyüzünün karanlik oldugu konusunda ayni düçünceyi paylasiyorlar.

Evrenin yasindan daha uzak mesafeleri göremeyiz.Evrenin yasini yaklasik olarak 13 milyar isik yili oldugunu varsayarsak,13 miyar isik yilindan daha daha uzaktaki yildizlari görremeyiz.Karanlik gökyüzü,bir bakima evrenin belli bir süre önce yaratildigina kanit olusturuyor.